Að upphefja sjálfan sig á annarra kostnað!

Á sama tíma og skólabörn á Reyðarfirði ganga fylktu liði gegn einelti og voru með það á kristaltæru að það væri ljótt að hrekkja aðra krakka og vera vondur við einhvern, steig einn valdamesti maður þjóðarinnar á tölvustokk og svívirti á ómálefnalegan hátt pólitískan andstæðing sinn!  Já misjafnt hafast börnin að.

Getur það verið ís – lenska að upphefja sjálfan sig á kostnað annarra?

Ég hef stundum velt þessu fyrir mér af gefnu tilefni.

Mér var innprentað það í æsku að það væri ljótt að vera montin.  Mennskur monthani væri ekkert öðruvísi en gargandi hani á priki í hænsnakofa.  Það eru samferðamenn okkar í lífinu sem dæma verk okkar og framgöngu en ekki við sjálf.

“Hverjum finnst sinn fugl fegurstur” er máltæki, sem lýsir t.d. vel viðhorfum fjölskyldna til síns fólks og flokksfélaga allra stjórnmálaflokka til sinnar forystu.  En “það er aldrei einum bót þótt annar sé verri”!

Að fylgja sannfæringu sinni er oft á tíðum talin dyggð, en stundum getur þessi sannfæring breyst í þráhyggju, sem lýsir sér í því að ekki er hlustað á andstæðar skoðanir og þeim er fundið allt til foráttu.  Málamiðlanir og umburðarlyndi gagnvart skoðunum annarra geta komið í veg fyrir styrjaldir milli þjóða eða þjóðarbrota. 

Hún Sigga amma mín, hefði örugglega haft skoðun á orðræðu iðnaðarráðherrans í miðnæturbloggi sínu um pólitíska andstæðinginn.  Ég gæti trúað að hún hefði sagt að hann væri sjálfum sér verstur, eða einfaldlega „hátt hreykir heimskur sér“!